WZ. 34.

21 sierpnia 1933 roku Szef Departamentu Technicznego Ministerstwa Spraw Wojskowych podjął decyzję o przebudowie samochodu pancernego wzór 28 na pojazd o napędzie kołowym. Pracę tę zlecono Biuru Konstrukcyjnemu Wojskowego Instytutu Badań Inżynierii, po pewnym czasie przemianowanemu na Biuro Badań Technicznych Dowództwa Broni Pancernych.
Projekt przebudowy zakończono na początku 1934 roku, a 30 marca zademonstrowano pierwszy przebudowany samochód. 9 kwietnia samochód rozpoczął próby na terenie Puszczy Kampinoskiej. W rezultacie stwierdzono konieczność zastosowania specjalnych gąsienic przeciwślizgowych na tylnych kołach w czasie jazdy po terenach piaszczystych piaszczystych błotnistych.
Do listopada trwały jeszcze prace przy zmianach konstrukcyjnych - pod koniec miesiąca wszystkie wozy doświadczalne wraz z całą dokumentacją techniczną przekazano do Kierownictwa Zaopatrzenia Broni Pancernych. Samochód został przyjęty do uzbrojenia pod nazwą "samochód pancerny wz. 34", a przebudowa pozostałych pojazdów miała się odbywać w poszczególnych jednostkach, na wzór dostarczonego modelu.

W czasie przebudowy używano części z samochodów ciężarowych Polski Fiat 621 L. Modernizacja odbywała się stopniowo, przy wykorzystaniu różnych odmian typowych zespołów części. W wyniku tego powstały trzy odmiany samochodu pancernego noszące nazwy: wz. 34, wz. 34-I, wz. 34-II.
W samochodzie wz. 34 w porównaniu z samochodem pancernym wz. 28 zmieniono jedynie tylny most, zastępując go mostem typu Polski Fiat 614.
W samochodzie wz. 34-I oprócz zmiany mostu zmieniono też silnik - zastosowano silnik Polski Fiat 108, pochodzący z samochodu osobowego Polski Fiat 508.
W samochodzie wz. 34-II - model ten powstał w najliczniejszej liczbie egzemplarzy, zastosowano części pochodzące z typowych samochodów osobowych i ciężarowych powstałych w czasie modernizacji. Zastosowano silnik Polski Fiat 108-III o mocy 25 KM, tylny most zamieniono na model Polski Fiat 618 o wzmocnionej i ulepszonej konstrukcji. Zastosowano też nową skrzynię biegów, instalację elektryczną i hamulce hydrauliczne.
Samochody pancerne zostały uzbrojone w 1 km 7,92 mm Hotchkiss wz. 25 lub w armatę czołgową kal. 37 mm wz. 1918.
W latach 1934-1937 przebudowano praktycznie wszystkie posiadane samochody pancerne wz. 28 na model wz. 34 - razem było to około 90 pojazdów.

Budowa.

Głównym elementem samochodu była rama, na której montowano silnik, zespół przeniesienia napędu, zespoły podwozia oraz całe nadwozie. Auto posiadało napęd na koła tylne, hamowanie pojazdu odbywało się przy pomocy 2 hamulców, przy czym poszczególne rodzaje samochodów różniły się rozwiązaniami tego urządzenia.
W samochodzie wz. 34 główny hamulec mechaniczny uruchamiany pedałem nożnym działał na bęben umieszczony na wale napędowym, ręczny działał na bębny tylnych kół.
W samochodzie wz. 34-II zastosowano znacznie nowsze hamulce hydrauliczne działały na bębny tylnych kół, zaś hamulec ręczny był połączony z bębnem umieszczonym na wale napędowym.
Najnowocześniejszy silnik znajdujący się w wz. 34-II był silnikiem gaźnikowym 4 suwowym surowym pojemności 995 cm3 chłodzonym cieczą.
Wz. 34 posiadał 4-biegową skrzynię biegów o zsynchronizowanym 3 i 4 biegu.
Kadłub wykonany był z płyt stalowych, walcowanych i utwardzanych powierzchniowo. Płyty łączono przy pomocy kątowników i nitów lub śrub. Cały kadłub ustawiony był na ramie i przymocowany do niej. W płytach kadłuba umieszczono kilka otworów zamykanych płytami na zawiasach. Na lewej bocznej płycie umieszczono właz dla kierowcy, w pokrywie włazu umieszczono szczelinę obserwacyjną. Cztery podobne szczeliny umieszczono w płycie skośnej przed kierowcą. Z tyłu samochodu znajdowało się wejście dla dowódcy będącego jednocześnie strzelcem.
Na ścianach bocznych przedziału bojowego umieszczono ramy na skrzynki z amunicją do karabinu maszynowego lub półki na naboje do armaty. W przedziale bojowym umieszczona była też bateria akumulatorów. Tutaj przechowywano też płachtę brezentową do okrywania pojazdu oraz gaśnicę i pompę do pompowania kół.
Ciekawostką był całkowity brak opancerzenia od spodu - w przedziale bojowym podłoga składała się z drewnianych desek ułożonych bezpośrednio na ramie.
Nad przedziałem bojowym na łożysku kulowym umieszczona była wieża z zamontowanym uzbrojeniem. W ścianach wieży znajdowały się dwa otwory obserwacyjne zamykane pokrywami ze szczelinami obserwacyjnymi.
W przedniej ścianie wieży zamocowane było jarzmo dla broni - dla km jarzmo kuliste (takie samo jak w TK/TKS), natomiast natomiast wozach uzbrojonych w armatę zastosowano jarzmo prostokątne konstrukcji francuskiej typu Puteaux, używane w czołgach Renault FT.
Na zewnątrz kadłuba umocowano koło zapasowe, łopaty i kilofy, stalowe liny oraz łańcuchy przeciwpoślizgowe. Zamiast nich stosowano również ostrogi gąsienicowe zakładane na tylne bliźniacze koła i przewożone na tylnych błotnikach.